Ние луѓето имаме една посебна потреба. Сакаме да го идеализираме минатото. Понекогаш толку силно, што забораваме да живееме во сегашноста или поточно – во реалноста.
Бидејќи, кога си вљубен во вчера, тоа е чисто бегство од реалноста. Всушност, тоа не е секогаш лошо. Кога си тажен, не постои подобар начин да се насмевнеш од оној да разбудиш убав спомен од минатото.
Но, претворајќи се во спомени, случки, луѓето, емоциите имаат уникатна способност да стануваат и попривлечни.
Проблемот е во тоа да почнеш да ја доживуваш сегашноста преку минатото. Еден од наједноставните примери за ова се несреќните врски.
Се е веќе завршено, луѓето се менуваат, исцрпиле се еден за друг, нема љубов, понекогаш нема дури ни пријателство…останати се само навиката и споменот дека пред, тој беше таков, таа била таква, а двајцата биле како две половини на една целина.
И сега? Сега веќе ништо не е исто. Сме го гледале тоа во празните погледи кои си ги разменувале нашите родители. Ако погледнеме добро, ќе може да го видиме тоа и во нашите врски, кои одамна едноставно не постојат.
Страв од осаменоста ли е тоа или проклетиот човечки нагон да имаш се како по рецепт – идеален партенр, совршено семејство, идеален живот…
Или пак треба да го наречеме фикс идеја? Како историјата на една пријателчка која со години оди на гости кај поранешниот дечко. И влегувајќи во неговата соба, што гледа? Себе! Насекаде – на ѕидовите, по ормарите и полиците. Секаде е полн само со нејзини фотографии.
Па, да – тоа е патолошки случај. Чиста лудост! Но не е ли лудост да се откажеш од тоа да живееш овде и сега?
You must be logged in to post a comment Login