На нашите простори Fiat 126 го паметиме по прекарот “Пеглица”. Наследникот на 500 Nuova беше последниот европски автомобил со заден мотор чиј меѓународен успех може да се припише на производството во Полска.Создавањето наследник на автомобил кој се здоби со култен статус низ годините на неговото присуство на пазарот е многу тешка задача. Во своето 15-годишно присуство на пазарот, Fiat 500 Nuova стана икона на италијанскиот автомобилизам во поновата ера. Затоа, наследникот на Fiat 126 мораше внимателно да се обмисли и неговите карактеристики недалеку од моделот со кој всушност се произведуваше паралелно цели три години.
Наследник на легендата беше и разделбата на легендарниот Данте Џакоза со Fiat, а тука стариот дизајнерски маг ги даде основните насоки на минималистичкиот концепт за седумдесеттите.
За дизајнот на каросеријата се погрижи Серџо Сарторели, кој го дизајнираше и моделот Ritmo за Fiat. Во овој случај, Сарторели направи синтеза на своите идеи со упатствата на Џакоза, а во задниот дел ќе препознаеме и елементи од концептот Fiat City Taxi дизајниран во 1968 година од Pio Manzù. Во однос на дизајнот, максимумот беше извлечен од тој стар кутии концепт кој се карактеризира со заден мотор и заден погон.
Треба да се напомене дека надворешните димензии на 126 пораснале за три метри, односно за 84 mm го надминал моделот 500, а сепак бил неколку сантиметри пократок од моделот 600. За полесно визуелизирање на Fiat 126, со неговата должина од 3054 mm, беше 69 mm подолг од, на пример, денешната Toyota iQ! Само во внатрешноста можеше да ги препознаете сите предности што ги нудеше Fiat 126. Овде треба да се нагласи дека конечно може да се каже дека и покрај минимализмот, ова беше автомобил за 4 возрасни лица каде оние одзади не мораа да посетуваат kиропрактичар после возење.
Со поместување на резервоарот за гориво под задната клупа, багажникот сместен напред сега нуди попристојни сто литри. Во конструкцијата на каросеријата, Fiat се водел од решенијата претставени во студијата за безбедносно возило E.S.V. претставена во истата 1972 година, кога јавноста го виде Fiat 126. Попречните и надолжните засилувања на каросеријата ја зајакнаа патничката кабина, која беше заштитена од предната и задната страна со зони на стуткање кои апсорбираа најголем дел од енергијата од судирот. Дополнителен детал беше сигурносниот волан и фактот што таблата со инструменти беше покриена со сунѓереста вештачка кожа.
Кокпитот на возачот се состоеше од само еден тркалезен инструмент во кој беа вградени брзиномерот, километражата, мерачот на нивото на горивото и контролните светла. Овој привид на луксуз беше надополнет со седишта обложени со кожа кои беа донекаде удобни, но не и спортски по профил. Денеска со носталгија се присетувам на деталите во централниот тунел меѓу седиштата, каде што се наоѓаа две лостови – едната се користеше за палење на моторот, а другата за регулирање на „гушењето“. Што се однесува до дополнителната опрема, можеше да сметате само на поспортски профилирани седишта и на задното странично стакло што се отвора.
Шасијата на моделот 500 беше практично идентична со Пеглица. Истото меѓуоскино растојание и истата суспензија се надополнети со ново подобрен мотор и менувач. Двоцилиндричниот мотор со воздушно ладење поставен назад порасна во волумен на 594 кубика со сега достапна моќност од 23 КС. Со четиристепен менувач, втората, третата и четвртата брзина сега се синхронизирани. На автомобил тежок 900 кг му требаше речиси една минута бескрајно време за да достигне максимална брзина од 105 км/ч! Но, кога станува збор за запирање,безбедноста е поголема благодарение на воведувањето на системот за сопирање со две кола со барабан сопирачки на сите тркала. Со спомнувањето на потрошувачката од околу 5,4 l/100 km, јасно ни е и аспектот на економичност што го имаше овој Spartan проект во седумдесеттите.
Она што до денес не го разбрав за Пеглица беше системот за греење на кабината. Топол воздух се дувал во кабината од моторот, а овој воздушен тек се судрил со студениот воздух што вентилаторот го внел од напред. На крајот, мораше намерно да ја искинеш заштитната гума околу рачката на менувачот за да влезе топол воздух во кабината на возилото. За Италија, Fiat 126 не беше национален симбол, но затоа 126p го имаше тој статус во Полска. Лиценцираниот производ е произведен во Полска од компанијата FSM во 1973 година, а благодарение на неговата ниска цена, оваа мала кола, популарно наречена Малух, стана синоним за масовна моторизација во Полска и Источна Европа. Веќе во 1974 година беше претставена верзија на 126 со сончев покрив покриен со платно, а подоцна германската компанија Pop конвертира околу 700 примероци од 126 BIS во атрактивни кабриолет. Конверзија на кабриолет беше направена и од полскиот Босмал, кој произведе само околу 500 примероци.
Првата и единствена еволутивна фаза на италијанската верзија се одржа во 1976 година со претставувањето на Fiat 126 Personal. Железото сега е препознатливо по телото обложено со гумени лајсни со додавање на браници со црна облога и нови бандажи на тркалата. Возачот доби и нов кокпит, а Personal имаше мотор од 650 кубика со моќност од 24 КС. На крајот на 1978 година, Fiat произведе специјални серии за животен стил Black and Silver, а на почетокот на 1980 година беа понудени црвените и кафеавите. Во мај 1985 година, целосното производство на моделот 126 со мотор со воздушно ладење го презеде полскиот FSM, кој во 1985 година воведе палење на клучот со додавање на помасивни пластични браници. Периодот на транзиција кон наследникот што го отелотвори Cinquecento во 1991 година беше премостен од Fiat со 126 BIS. Најважната техничка иновација беше адаптацијата на двоцилиндричниот мотор со водено ладење со 700 кубика и 26 КС. Со некои корекции на дизајнот, животниот век на Peglica беше продолжен, но оваа верзија не беше разбрана од клиентите.
Fiat 126 никогаш не ја достигна популарноста на својот претходник, 500, чие производство беше тројно зголемено. Fiat 126 од 1972 до 1980 година беше произведен во Италија во 1.352.912 единици. Polski Fiat 126 од 1973 до 2000 година е произведен во дури 3.318.674 примероци. Fiat 126 се произведуваше и во Австрија помеѓу 1973 и 1975 година под името Steyr Puch, каде беа произведени само 2.069 примероци и ова беше последниот австриски Fiat во историјата. Застава учествуваше и во овој бизнис со моделот 126, но со непознато нумеричко учество.
