Кога ја љубам мојата сопруга, целиот свет повторно добива смисла…

Ја љубам мојата сопруга и не се срамам да го покажам тоа. Ја сакам наутро, кога е без грам шминка, сонлива и со коса која фатила 16 различни правци.

Ја сакам кога се подготвува за на работа, додека ја набљудувам како си нанесува шминка и ме убедува дека е многу поубава така. Убава си секако и секогаш – ѝ кажувам, а таа се смее бидејќи мисли дека ја лажам.

Но, не е лага. Ја љубам мојата сопруга и со шминка и без неа, ја сакам до болка дури и кога е настината и се крие под ќебето, затоа што носот ѝ бил црвен како бабура.

Ја љубам мојата сопруга и се обидувам повеќе да ѝ покажам, отколку само да се расфрлам со зборови, бидејќи зборовите без дела се само празни, штури ветувања.

Оние работи кои можам да ги направам сам за да ѝ помогнам, ги правам со внимание, оние кои не ми се многу по волја ги правам секако, не затоа што сум наивен или смотан, туку затоа што тоа ја прави среќна, а за нејзината насмевка ќе позирам и на 10 селфи фотки.

Ја љубам мојата сопруга, нејзината трага се протега насекаде низ нашиот дом, велам ДОМ, бидејќи таа го претвори станот во дом, таа ги претвора обичните намирници во семеен ручек, таа внесува топлина и поради неа имам чувство на припадност.

Ја љубам кога е нервозна, кога се занесува, кога плаче за глупости, кога вика како мало дете. Всушност, ме потсетува зошто сум се вљубил во неа и сакам секој ден да ме потсетува на тој факт.

Кога ги кревам нашите дечиња в раце, ги сакам бескрајно затоа што содржат уште еден дел од неа, начинот на кој се смеат и вртат со очињата, начинот на кој се заблагодаруваат онака како што таа го прави тоа и како што ги научила и нив…

Кога ја љубам мојата сопруга, тогаш целиот свет повторно добива смисла и јас сум подобар човек.

Цел ден, секој ден, додека дишам.