Холокаустот е феномен што се искористуваше со децении на бројни често бизарни начини од оние кои се сметаат себеси за „најголемите жртви“ на настанот, за кои многумина со право се сомневаат. Во однос на оваа експлоатација, на членовите на „избраните“ луѓе не им недостасуваше имагинација и во текот на 1950-тите, тие создадоа серија џебни книги со бизарна и морбидна комбинација на заробеништво во логорите и најбезобразна порнографија.
Наречени „Сталаги“, дотичните џебни романи претставуваат експлоатација на холокаустот со бизарни порнографски детали и силување, што ја хранело главно помладата публика од тогашниот Израел.
Интересно, оваа хорор фантастика не ги вклучила Евреите како протагонисти, бидејќи наводно ова би создало уште поголемо табу. Напротив, сите актери биле не-Евреи, односно сојузнички војници и жени-чувари на логорот.
Името „Сталагс“ потекнува од германското име „Stammlager“ што значело логорски комплекси за време на Првата и Втората светска војна, а во кои имало само воени заробеници, т.е. офицери и војници на непријателските војски.
Во овие измислени приказни, заробеништвото на сојузничките војници е сведено на порнографски бизарни ситуации во кои тие биле мачени од садистички чувари, припадници на СС. Секоја од приказните завршувала со брутална одмазда на затворениците кои ги силувале и убивале чуварите. Пример за насловот на ваквите бизарни приказни е, на пример, I Was Colonel Schultz’s Private Bitch („Јас бев приватна кучка на полковникот Шулц“).
Типични корици на книгите „Сталаг“
Романите и фикциите од овој бизарен тип започнаа со книгата наречена The House of Dolls (Куќа на кукли), објавена во 1955 година. Книгата е напишана од Јахиел Де-Нур под псевдонимот Ка-Цетник, една од многуте жртви на холокаустот.
Темата на неговата фантастика се сведувала на фантазиите за тоа како чуварите на концентрациониот логор ги принудувале жените затворенички на проституција. Иако книгата била целосно измислена од самиот автор, нејзините делови се сметаа за вистинити.
Набргу потоа, израелските издавачи започнаа да објавуваат серија книги со џебна големина во кои беа презентирани сведоштва за наводни „жртви на холокаустот“ и наводни злоупотребувања во логорите, особено сексуални. Ваквите настани денес се отфрлени од официјалните историчари заедно со пропагандата за човечки сапун за перење и лампи од човечка кожа.
Книги на оваа тема се продавале во киосците и многу од нив биле бестселери во тоа време. Според Ари Либскер, еврејски автор на документарец за таа порнографија на холокаустот, „сликите на холокаустот што ги видов како растат овде беа слики на голи жени“.
Сепак, во раните 1960-ти, околу две години по објавувањето на првата од таквите книги, израелскиот суд ги обвини издавачите за ширење порнографија, а книгите набргу беа забранети. На целата ситуација особено влијаеше познатото судење на Адолф Ајхман во Ерусалим во 1961 година.
И покрај оваа забрана и обидите за целосно физичко уништување на некои изданија, дел од оваа морбидна литература и денес може да се најде на Интернет, бидејќи има колекционери и за ова прашање.
Во 2008 година, Ари Либскер објави документарец наречен „Сталаги“, кој го опишува периодот на популарност на овие книги и нивниот феномен.
