Еден од најимпресивните соништа што може да се сонува е сон за светец, состанок или разговор со него, кога сонувачот мисли дека добил порака од повисоките интелигенции, всушност од светот на највисоката духовност, па дури и од самиот Бог. Многумина од нив се плашат од ваквите соништа, сметајќи ги како предупредување или како навестување за нешто лошо што може да се случи, бидејќи, како по правило, тие веднаш се преиспитуваат за направена грешка или грев и многумина ги поврзуваат ваквите соништа со можноста за Божја казна. Сон со религиозна содржина претежно ја свртува личноста кон духовноста и го насочува на вистинскиот пат, но погрешно протолкуваниот сон може да ја доведе личноста во религиозна фантазија или во потполно погрешни одлуки. Една позната личност, која не е занемарлива, бидејќи имала успешен професионален и семеен живот, сонувала многу импресивен сон што го сонувала неколку месеци по смртта на нејзиниот татко и се сеќава и после многу години на сонот, до последниот детал. Таа погрешно го протолкувала сонот и паднала во уште поголема ментална криза во која се наоѓала тогаш затоа што била крајно врзана за нејзиниот татко. Тој бил најголемиот авторитет за неа, лицето чие мислење најмногу ѝ значело. Предметното лице живее во Белград и сонувале како оди по улицата Рузвелт, што е улицата што води до Новите гробишта, всушност најстарата во Белград, каде е погребан нејзиниот татко. Одела по левата страна од улицата и левата страна е симбол на несвесна, но и деструктивна, погрешна патека, погрешен избор, што секако, како и сè, има значење во сонот, и дошла до зграда што не постои на тоа место и одеднаш се нашла на еден ѕид, не толку голем што ја одделувал зградата од улицата. На ѕидот, непознато како, се нашол нејзин познаник, писателка, веднаш до неа. Писателката весело скокнала на ѕидот, а таа скокнала од него и решила да влезе во зградата, бидејќи вратата била ширум отворена и видела дека всушност станува збор за црква. Пред да влезе, таа погледнала да види дали има натпис на зградата и прочитала дека на него пишува „Храмот на Свети Петар“. Внатре навистина имало црква и многу луѓе, претежно жени, кои палеле свеќи, а од десната страна имало место за палење свеќи за мртвите во форма на телефонски штанд. Ги погледнала иконите на ѕидот и знаела дека не смее да ја напушти црквата сè додека не ја најде иконата на Белиот ангел. Таа била очајна, бидејќи никаде не ја видела иконата со неговото лице. Отишла да запали свеќи за мртвите, а потоа и пришла постара жена која ја потсетила на нејзината мајка и ѝ рекла: „Знаеш дека ова не е црква во која често се палат свеќи за мртвите“. Запалила неколку и ја напуштила кабината збунета од зборовите на жената, продолжувајќи да го бара Белиот ангел. Таа застанала точно под куполата и одеднаш почувствувала еден вид блаженство. Погледнала нагоре и видела дека целата купола е насликана, и во која доминира голем Бел ангел со раширени крилја.
Сонот има многу едноставно значење, но бидејќи е инаку склон кон тоа да изгледа религиозен и мистичен, таа акцентот го ставила на црквата и на Белиот ангел кого го пребарувала и го нашла, но не и на другите аспекти на сонот. Одењето по улицата што води кон гробиштата не само што покажува дека е оптоварена со тага за нејзиниот татко, туку и го насочила својот животен пат кон мртвите. Казната на жена која личи на нејзината мајка и која го претставува гласот на разумот во неа, бидејќи нејзината мајка била трезна, но не помалку чувствителна жена, е дека таа не ја идентификува црквата само со светот на мртвите, со тага, туку дека црквата и верата пред сè, се помош и поддршка за живеење на животот, како и што е можно подобро. Да се остане на ѕидот до писателката е всушност многу поважно отколку што се обидела таа да сфати во нејзината интерпретација. Писателката, познаничка (што е многу важно затоа што да било близок пријател или роднина ќе зборувале за нејзиниот посилен „духовен сојуз“ со неа) е личност која и самата била многу млада и се соочила со загуба на нејзиниот татко и други многу блиски луѓе, но таа не влегува во црквата туку весело скока по ѕидот. Таа е симбол на еден дел од сопствената природа од која се одделува и наместо да остане на улица, што е симбол на животот и животните настани, таа избира да влезе во црквата и да се повлече од световниот живот, и спасот да го бара во религиозноста. Ако останеше на улицата на ѕидот до неа, тоа би значело дека одбрала активен живот (ѕидот е тесен, но стабилен – животот е постојан предизвик затоа што може да падне од ѕидот (симбол на непредвидени животни ситуации и искушенија), но дава сигурност затоа што е конкретен , и веселото скокање на тоа е порака дека може да се преживее во животот кога ќе се пристапи со радост) и без оглед на фактот дека улицата води кон гробиштата, но самиот живот води кон смрт, што значи нејзиниот познаник не им пречи да се радува на животот. Нејзиното одвојување од познаникот и влегување во црквата е потрага по нешто уште подлабоко и позначајно и потрага по одговори од оние кои за неа се имагинарни и духовни авторитети (Свети Петар е всушност симбол на авторитативна фигура и замена за нејзиниот татко, но како и нејзиниот татко, тој може само да види да воспостави духовна врска преку сеќавањето на него). Писателката пишува лесни романи од секојдневниот живот со љубовни врска и доживува успех за успех, затоа што останала во реалниот живот – на улица, каде што се наоѓа реалниот живот. Писателката не е неверница затоа што скокала пред црквата и свесна е за важноста на верата, но не попушта пред целото битие – не влегува во црквата.
Била воодушевена од сонот затоа што помислила како конечно нашла утеха, како ја има заштитата на Белиот ангел, чија икона веднаш ја купи, но во реалноста западнала во уште полоша ментална состојба. Го пропуштила основното значење на сонот. Кога се разбудила, првото нешто што ја заинтригирало било да се сети што има на местото каде што во сон го „лоцирала“ Храмот на Свети Петар. Таа се сетила дека таму се наоѓа „Авто мото здружението на Југославија“ и се сетила дека има големи натписи – информации за помош.
Симболиката на Св. Петар и Белиот ангел во сон
Сонувачот најмногу го вознемирило прашањето зошто тоа е храмот Свети Петар и Белиот ангел. Свети Петар, како прв Христов апостол, најмногу се сомнева во него и го придружува на Голгота и го издава и се покајува. Срамежлив и цврст, тој го бара вистинскиот доказ за воскресението на Христос и нему, заедно со Андреј, неговиот постар брат, Христос најпрво се прикажува по воскресението. Тој бил избран од самиот Христос да биде негов прв следбеник. Кој покрај Бог е авторитет за личност различна од таткото, кој е прва во хиерархијата на авторитет под Бога отколку таткото, но таа се прашувала зошто не сонува за некој друг, на пример Свети Никола или Свети Јован, туку Свети Петар. Токму затоа што нејзиниот татко, кој бил атеист по срце, доживеал „средба со Господ“ за време на неговата болест, за време на сонот, што го тешел и му рекол дека тој сепак ќе живее, по што нејзиниот татко побрзо и побрзо се опоравувал. Таткото сонувал на Свети Пантелејмон, 9 август, заштитник на болните и се смета за свет исцелител. По сонот на таткото, таа му придала уште поголемо значење на влијанието на верата, на која фатално се приближи. Зошто го бара Белиот ангел? Кога мајката Христова Марија и Марија Магдалена дошле до гробот на Исус и го пронашле празен, Белиот ангел ги прашал: „Зошто ги барате живите меѓу мртвите?“ Таквата силна симболика на сонот требала да биде доволна за сонувачот да започне и да разбере дека животот не застанува по загубата на најблиските. Пораката значела свртување кон вербата во животот. Сепак, таа не ја разбирала пораката од сонот, но сметала дека пораката значи дека нејзиниот татко продолжува да живее преку неа и нејзините деца, но тоа не ја утешило, таа само паднала во уште поголема верска фантазија и мистицизам. Токму фактот дека храмот се наоѓа на местото на „Авто мото здружението на Југославија“ – возење автомобил, симбол на животот и помош – информацијата значи дека му треба помош во форма на свртување кон верата за да се оттргне од тагата, но и да се сврти кон реалниот живот. , бидејќи само со активно учество во животот, тој може да го продолжи. Сфаќајќи дека бара нешто што постојано се наоѓа над неа, во форма на Бел ангел насликан на куполата, тоа било најимпресивната сцена од соништата за неа. Сфатила дека она што го бара постојано е над неа, но не била свесна за тоа, и тоа е решението за нејзината тага и патот по кој треба да се движи.
Соништата на светците секогаш имаат јасна порака не само во рамките на она што го правеле за време на нивниот живот или што тие претставуваат, (на пр. Свети Петар е заштитник на рибарите, затоа што тој самиот бил рибар, а самиот Исус е често претставен со симбол на риба, така што Свети Петар во суштина е симбол на некој што успеал да ги „фати“ Исусовите пораки) но и во каква ситуација се наоѓаат, какво чувство преовладува во сонот – воодушевување, страв, стравопочит, дали ќе кажат нешто или не. Одењето во црква секогаш значи период на сериозна криза или нова фаза во животот, бидејќи луѓето обично одат во црква кога преовладуваат силни чувства, било да е тоа благодарност, тага, на погреб, свадба, крштевање или за време на верски празници и навестување за некој значаен настан во животот, на кој треба да му пристапиме со одговорност, благодарност, способност за простување и но исто така и непоколебливост, бидејќи влегувањето во црквата може да значи и „искушение“ без разлика дали сме подготвени да ги следиме принципите на црквата, односно верата на која припаѓаме.
Нејзината грешка била што го разбрала Белиот ангел како симбол на Божјата благодет, но не и порака да се сврти кон животот. Она што таа го занемарила е локацијата на храмот. Каде треба да побара помош и информации (како да се стави во животот) и што требало да мисли – да вози, да оди во живот (возењето е симбол на активно учество во животот), таа избрала осаменост и тага. Требало да разговара со свештеникот за нејзината тага, а тој веројатно ќе и ја дадел потребната утеха и соодветно ќе и објаснел дека прекумерната тага за мртвите е исто така одбивање да земе активно учество во животот. Телефонскиот штанд од десната страна на црквата како место каде се палат свеќи за мртвите е сигнал дека свесната (десната страна – рационалниот дел од умот) влегла во фаза кога „комуницира“ само со мртвите, а ги запоставува и разделува живите. Постарата жена која наликува на нејзината мајка (може да биде навестување дека треба да биде по трезна како мајка ѝ, но и симбол на „мајката“ во неа – оној дел од нејзината природа што може да ја утеши, но и нејзината улога како мајка во животот од соништата) значи – започнете, свртете се кон децата, оставете ги мртвите на мира.
