На римските церемонии, гостите удобно седеле и лежеле на перниците, бидејќи се сметало дека варењето функционира подобро хоризонтално. Отпадокот од риба и месо се фрлал на самиот под, а меѓу оброкот тие оставале повеќе простор во стомакот со употреба на пердуви за да го скокоткаат грлото – и сето тоа за да го искористат моментот и да се сокријат од смртта…
Кога зборуваме за пијанство и свечености, бесконечни траги од храна, во римско време најчесто за празнични собири, кои создадени во чест на богот на виното Бахамус или Дионис.
Покрај виното во неограничени количини, на древните празници имало јадења од риба, школки, ракови, јагули, прасиња и други птици, млечни свињи, печење на ражен, разни специјалитети од наут, јачмен и леќа и останати чуда, по што ќе дојде редот на благото. Храната се носела на раскошни послужавници, а тврдите колачи добро знаеле како да ги заменат празничните чинии од злато и сребро.
Се јадело со прсти, со парче леб за полесно да се придружуваат парчињата храна до устата – а прстите им ги миеле робовите и ароматизирано ги попрскувале присутните со цветни ливчиња. Посебна сладост на садовите им давал гарумот – додаток полн со умами, кој Римјаните го подготвуваа од ферментирана риба и кавијар, кој прво ќе се посолел, а потоа се оставало на сонце, за да исцеди. Течноста потоа се преливала во амфори. (земјен сад)
На садовите немало арома; покрај пиперката, магдоносот и ловоровите лисја и лукот, се додавало шубар, кардамон, коријандер, ротквици, селен (растение)… Медот бил омилен додаток на солени јадења, исто како и варената шира.
Во сферата на декаденцијата, готвачите-робови оделе да заработат почит од своите господари. Како што пишува Веjко Барбиери во својата книга „Време е за празник, царот Хелиогабал го издигнал својот личен готвач до витешка чест.
Претходниците на денешните славни готвачи имале многу работа да направат за да ги задоволат припадниците на повисоките класи, кои славеле со часови и денови бидејќи раскошниот празник се сметал за статусен симбол. Покрај самиот вкус, важен бил и уметничкиот впечаток, како и смислата за хумор. Јадењата што би ги измамиле и насмееле гостите, како што е печена риба во која е скриено целосно ново јадење од кравјо утроба, би ги заслужиле самите аристократи со ловоров венец…
„Римјаните имаа бизарни навики кои во никој случај не се согласуваат со модерната етикета, како што е јадење во лежечка положба и повраќање помеѓу оброкот“, објаснува Џорџо Франчети, италијански историчар.
Гостите удобно седеле и лежеле на перниците, бидејќи се сметало дека варењето работи подобро хоризонтално. Не се замарале со остатоци како риба или коски од месо, ги фрлаа на подот, а потоа робовите ги собирале.
Повраќањето била вообичаена практика да се остава простор во стомакот за повеќе храна, а реакцијата ќе биде предизвикана од пердув што ќе го ставале во устата, а потоа го скокоткале грлото за да предизвикаат рефлекс. Откако гостите ќе завршат со својата дејност, робовите ќе го исчистеле нередот. Другите потреби, исто така, е да бидат задоволени на лице место, како што се испуштање на ветер и други, спонтани активности.
Препуштајќи се на задоволствата, античките Римјани би го искористиле моментот (carpe diem), верувајќи дека на овој начин можат да ја одржат смртта на безбедно растојание.
