Долината Аоста своевидно била прогласена за најдобар италијански регион за живеење, а покрај бројните планини, врвови и езера, вреди да се посетат и чудесните сведоци од минатото, како што е тврдината Бард.
Иако е најмалиот италијански регион, „Valle d’Aosta“ е полн со куриозитети, ремек-дела на архитектурата, како и наследство што оди далеку во минатото. Во долината Аоста во релативно мала област има околу 400 езера, 100 замоци, 210 глечери, како и неколку планински врвови над 4000 метри (Mont Rose, Cervin и Gran-Paradiso).
Сто километри од Торино, помеѓу реките Дора Балте и Бутиер, во прегратката на алпскиот синџир на планини Becca di Nona, Mount Emilius, Punta Chaligne и Becca di Viou, Valle d’Aosta е место каде се мешаат влијанијата на соседна Франција и Швајцарија.
Освен италијански, се зборува и француски, а таму може да се слушне и арпитански – верзија на провансалскиот дијалект. Главниот град на регионот, Аоста, со својот изглед открива нешто за древното минато, кога таму живееле старите Римјани. Правоаголната мрежа на улици со редовни станбени блокови, како и остатоците од градските sидови и споменици ја потсетуваат Аоста на нејзините корени.
Според едно од анкетите за квалитетот на животот во Италија, Аоста може да се пофали со првото место, и поради стандардите, задоволството од работата и здравствените услуги, и јавниот ред со кој жителите се задоволни. Високиот приход по глава на жител, високата стапка на вработеност и ниската стапка на криминал се фактори кои многу влијаат на среќата.
Околу половина час возење од Аоста е Бард, место кое исто така се нарекува Порта на долината Аоста. Во Бардом доминира истоимената тврдина, која по реставрацијата служи како алпски музеј. Тврдината сместена во тесна клисура над реката Дора Балтеа со векови служела како чувар на рутата помеѓу Италија и Франција. Меѓу многуте патници што поминале низ тврдината, без сомнение најпознат е Наполеон – кој ја срамнил со земја.
Сегашниот изглед на тврдината е даден во 19 век – потребни биле осум години да се изгради моќна тврдина поделена на три дела, која имала 283 соби за 416 војници и доволно резерви на муниција и храна за три месеци.
До крајот на 19 век, тврдината ја загубила својата воена вредност и престанала да се користи. Прво служела како складиште за италијанската армија, а во 80-тите години од минатиот век, како туристичка атракција и уникатен музеј. До врвот на тврдината може да се стигне со надворешен лифт со совршен поглед на околината, а внатре ќе најдете богата изложбена програма.
