Мајките кои говореа дека не треба да се јадат семките од јаболка имаа право. Имено, семките дефинитивно не се препорачуваат – не толку поради вкусот, туку поради составот.
Ова се должи на цијаногените гликозиди, кои ги има во семките од јаболка, но и во горчливите бадеми, нектаринот, црешата, крушата, сливата … Ги има и во темниот ориз, просото, лен и многу тропски растенија, особено во тропската касава.
Амигдалинот, кој се содржи во семето на јаболката, се разложува во дигестивниот тракт во цијанид, што е отровно, па дури и смртоносно во поголеми дози. За среќа, едно јаболко не може да не отруе.
Кога станува збор за цреши, на пример, исто така нема многу причини за грижа, бидејќи семето треба претходно да се мели во ситна прашина за да ни наштети – или треба да се јаде во огромни количини. И под претпоставка дека навистина сакаме да ги скротиме коските и можеме добро да ги мелеме со забите, цијанидот што би се формирал во цревата е доста различен од токсичниот цијанид што се прави во лабораторијата.
Комерцијалниот цијанид се користи во форма на концентрирани гасови, течности и кристали, на пример во индустријата за хартија или пластика. Вдишување или голтање на овие вештачки хемикалии може да го наруши снабдувањето на кислородот во клетката, предизвикувајќи непосредно оштетување на срцето и мозокот.
По неколку семиња јаболка, отров може да се формира во телото, но во траги. Таквата концентрација е толку мала што телото го исфрла за време на варењето. Сепак, полна чаша семе ќе предизвика сериозно оштетување на срцето и мозокот.
