Со право ја нарекуваат кралица на фадо музиката затоа што ја славеле низ целиот свет. Амалија Родригез, иако повеќе не е жива, важи за најпозната португалска пејачка во историјата.
Фадо, или како што инаку се нарекува овој вид музика – музика на тага и болка, потекнува од латинскиот збор fatum – судбина, а неговото вистинско потекло не е познато, можеби е родено меѓу црнците, робовите во Бразил (земјата од која фадо пристигна во Португалија) , можеби од вечната носталгија на морнарите кон нивниот дома, а можеби и од песните на трубадурите, но првите записи за оваа музика датираат од 19 век. Оваа музика е светско културно наследство на УНЕСКО. Пејачот традиционално е придружуван од гитара, па дури и за оние кои не ги разбираат песните што ги слушаат, предизвикува чувство на необична тага, копнеж, носталгија. Моќниот глас на Амалија Родригез доаѓаше од нејзиното срце и никој не може да остане рамнодушен.
Родена во 1920 година, како петто дете во семејство со девет деца, Амалија пораснала со нејзината баба во Лисабон, каде што нејзините родители ја испратиле поради тешката финансиска состојба. Со нејзината баба, која имала шеснаесет деца и скоро двојно внуци, Амалија ја немала потребната љубов или внимание, а се претпоставува дека како дете развила меланхоличен дух, со кој подоцна ги збогатила песните што ги изведувала. Како дете, таа честопати пеела пред луѓето за да добие бонбони или некои други слатки. Одела на училиште до дванаесетгодишна возраст, а потоа нејзината баба и рекла дека е време да започне да работи и да и заработи некој денар. Првата работа Амалија ја добила во фабрика за слатки, која отсекогаш ја посакувала.
Почнала да се занимава со пеење на деветнаесет години. Во дваесеттите години, останува бремена и се венча за гитарист, кој не го љубела. Овој брак траел само три години и бил толку тежок за Амалија, што дури помислила и на самоубиство.
Непосредно пред војната, во 1938 година, таа учествувала на натпревар на кој победникот требал да ја понесе титулата нов крал на фадо музиката. Таа не победи, но тоа бил моментот кога сите се сеќаваа на нејзиниот глас. Веќе во раните четириесетти години од минатиот век, таа се прослави надвор од границите на местото каде што живеела, а во педесеттите години постигнала светска слава.
Ќе остане запаметена како пејачка што пеела со затворени очи, со израз на болка на лицето како секој збор што искрено ќе го изговори.
На почетокот на нејзината кариера, семејството жестоко протестирало против нејзината кариера, а со неа беа само еден од нејзините браќа и тетки, кои секогаш ќе ја поддржуваат дури и во време на криза. Кога го снимила својот прв сингл во 1945 година, Амалија сфатила дека нејзиниот живот е фадо!
Фадо пее низ мене, јас не пеам фадо, изјавила тогаш.
Врвот на нејзината кариера, како и на многу пејачи од тоа време, станала Париска Олимпија. Но, во средината на 1970-тите, по „револуцијата на каранфилот“, таа е обвинета за соработка со диктаторот Салазар и повеќе не можела да пее во Португалија. Таа ќе мора да почека десет години за повторно да настапи во Лисабон. Во меѓувреме, додека настапувала во странство, се разболела од рак.
Иако била рехабилитирана од новата влада, Амалија се повлече од јавниот живот, живеејќи мирно во нејзината куќа во Лисабон, каде почина во 1999 година на 79-годишна возраст.
Нејзините посмртни останки се наоѓаат во Националниот пантеон во Лисабон и таа е првата позната жена погребана таму. Нејзината смрт предизвика национална тага во Португалија.
Снимила неколку филмови и преку 170 албуми. Денес тие велат дека таа била многу повеќе од пејачка на фадо музика, таа е грб, знаме, душа на Португалија … оној по кој ја препознаваат Португалија.
