Отсекогаш кружеле скандали околу неа. Испред неа секогаш имало аплаузи и овации. Таа станала театарска легенда, со која се споредувале многу децениски генерации на актери.
Таа била прилично уникатна. Горда жена со многу страст и нула срам.
Некои не биле изненадени од нејзината бесрамност и бескрупулозност. Тие рекле дека има бесрамно потекло, затоа што е една од вонбрачните ќерки на шивачката и куртизанката Жили Бернар.
Сара е родена на 22 октомври 1844 година. Жили се потрудила да не ги следи стапките Сара, па затоа ја испратила во католичко училиште од 5-годишна возраст. На 13-годишна возраст, Сара се вратила во Париз и се вработила како наставник во неколку богати куќи што можеле да си го дозволат тоа. Откако работела неколку години, Сара се запишала во музичко средно училиште. Таму уживала да учи да пее, игра и глуми.
Иако таа сакала музика, во деветнаесеттиот век уметниците беа социјално целосно незаштитени и всушност куртизаните припаѓаа на повисока класа од нив. Тие имаа шанса да заминат во историјата бидејќи ги добија главните улоги, па на Сара и станало јасно како да станат популарни и славни.
Сара, исто така била со среќна ѕвезда – нејзината мајка имала многу влијателни познаници. Меѓу нејзините клиенти биле познатиот писател Александар Дима, Таткото и војводата де Морни. Токму тие и помогнале на Сара да ја започне својата кариера со тоа што и обезбедија место во „Comedie Francaise“, легендарен театар познат и како Куќата на Молиер.
Осумнаесетгодишното девојче веднаш дебитирало во главната улога во една од класичните претстави на Расин и целосно ја оправда довербата на нејзините заштитници. Сара била многу сакана од публиката. Убава, висока, беспрекорна дикција, заносен глас. Современиците тврдеа дека нејзиниот глас ги маѓепсува, возбудува и полудува луѓето.
По пофалбите на познатиот писател Виктор Иго, таа наскоро стана „бесмртна и божествена“, геније на француската сцена.
Глумела во разни театри во Париз, како и во нејзиниот, што подоцна го отвори. Таа е прославена како најголема драматична уметница во своето време.
Таа најпрво се појави во филмот во „Дуелот на Хамлет“, играјќи машка улога – самиот Хамлет, а подоцна следуваа уште многу филмски остварувања, бидејќи токму нејзиниот изглед обезбеди комерцијален успех, па режисерите се бореа за неа. Еден од првите успешни играни филмови, „Кралицата Елизабета“ од 1912 година, каде Сара ја толкувала главната улога.
Откако ја започнала својата театарска кариера во 1862 година, Сара ја напушти Франција и заминала во Белгија, каде што стана љубовница на принцот Хенри, на кого му роди вонбрачно дете – синот Морис (1864). По раѓањето на нивното заедничко синче, принцот сакал да се ожени со неа, но неговото семејство го забранило тоа и ја принудиле Сара да исчезне засекогаш од нивните животи.
Следната година, Сара тргна по стапките на нејзината мајка и стана куртизана, но сепак била позната и барана уметница.
Била успешна во сликарството и вајарството. Студирала сликарство кај познати мајстори и изложувала на бројни изложби. Зачувани се околу 25 нејзини скулптури.
Сара Бернар ги презирала новинарите, но многу ги сакала животните. Таа поседувала кучиња, мачки, птици, желки, па дури и лав, како и шест камелеони. Таа го молела својот личен лекар да и сошие вистинска опашка од тигар и се разочарала кога тој и објаснил дека тоа е невозможно.
По избувнувањето на Француско-пруската војна, таа престана да настапува и го претвори театарот во болница, каде работела како медицинска сестра и се грижела за ранетите војници.
Во 1899 година, таа го преземала Театарот на нациите и го преименувала во „Театар Сара Бернар“. Таа го инаугурирала со еден од нејзините најдобри настапи досега, глумејќи во претставата „Ла Тоска“ од Викторијан Сардо.
На 20 мај се одржала премиерата на нејзината најконтроверзна улога, „Хамлет“ на Шекспир, адаптирана во проза, напишана од Јуџин Моранд и Марсел Шваб. Претставата ги воодушеви критичарите и покрај тоа што траела цели четири часа. Потоа, Сара се здобила со репутација на сериозен драмски уметник и станала една од најпознатите актерки во 19 век. Со нејзиниот театар управувала сè до нејзината смрт, кога го преземал нејзиниот син Морис. По неговата смрт во 1928 година, театарот го задржа своето име сè до германската окупација во Втората светска војна кога е сменето во Théâtre de la Cité, поради еврејското потекло на Сара.
Сара како муза на едно време
Сара го маѓепса и славниот чешки сликар и најзначаен уметник на движењето „Art Nuvo“, Алфонс Муху, кој ја овековечил во 1894 година на постер за „Дамата со камелии“.
Горда на заводливите успеси
Со себе секогаш носеше куфер полн со љубовни писма и понекогаш ги истурала на креветот и легнала да спие над нив. Имала бројни обожаватели меѓу славните како Марсел Пруст, принцот од Велс, поранешниот крал Едвард VII. Меѓу најголемите обожаватели се истакна Александар Дима Син, кој растргнат меѓу љубов и омраза, ја нарече озлогласна лажга. Имала и бројни љубовници, но во 1882 година одлучила да се омажи за 11 години помладиот актер Аристидес Дамалу, кој почина на 34-годишна возраст како зависник од морфиум. Таа толку многу ја воодушеви данската публика што покрај овациите што и ги приредија, тие во нејзина чест именуваа и прекрасен деликатес на торта „Сара Бернар“.
Толку била популарна во Данска, што во таа земја се создале прекрасен деликатес наречен Торта на Сара Бернар.
Крајот на нејзината кариера не постоел за неа
Во 1905 година, настапувајќи на театарот во Рио де Жанеиро, Сара сериозно го повредила десното колено при изведбата на последната сцена од претставата Ла Тоска, која вклучува скок од парапет. Таа рана никогаш не беше целосно залечена, но Сара продолжила да страда од силна болка но продолжила со нејзината работа. Десет години подоцна добила гангрена, каде на Сара и била ампутирана десната нога. Ни тоа не ја спречи – таа ја продолжи кариерата користејќи протеза за време на изведбата, играла фатални главни ликови во претстави без да станува од столот. Тоа го сторила сè до нејзината смрт во Париз на 2 март 1923 година, на 78-годишна возраст од тешка бубрежна инсуфициенција.
