Приказната вели дека пред многу, многу години, еден човек се осмелил да замине во најопасниот и најнепристапниот дел на Африка.
Тој бил придружуван од локални водичи. Сите биле вооружени со мачети, што им овозможило да ја пробијат џунглата. Главната работа за нив била да го продолжат патот по секоја цена. Кога би се појавила река, тие би ја преминале што побрзо. Ако стигнеле до рид, ќе го забрзаа темпото за да не изгубат ниту една минута.
Но, одеднаш водичите решиле да запрат.
Патувањето траело само неколку часа, па патникот изненадено праша: “Зошто запревте? Дали сте веќе уморни?”
Еден од водичите го погледнал и му рекол: “Не е тоа поентата. Одиме премногу брзо, а многу луѓе се зад нас. Треба да почекаме малку додека не стигнат до нас”.
Сите мора да запреме и да се одмориме во одреден момент од животот. Да почекаме душата да нѐ стигне до нозете. Тоа е тоа чувство дека сме стигнале во ќорсокак, дека влеговме во рутина ….
Чекајте душата да ви се врати. Понекогаш треба само внимателно да размислите за ситуацијата во која се наоѓате, но често е потребно многу повеќе од тоа. Кога ќе изгубиме контрола над сопствениот живот, чувството на тага или вознемиреност ги окупира нашето срце и ум. И тогаш работите почнуваат да се комплицираат.
Кога ќе се најдете во таква ситуација, треба само да го направите ова: Застанете.
Постојат доволно шанси и без премногу да брзате низ животот. Тоа ви пречи во уживањето во животот, не дозволува вашата душа да биде во чекор со вас.
Најдобро е да пронајдете тивок момент (по можност на крајот на денот) и да се посветите, затоа што го заслужувате тоа.
Опуштете се и запрашајте се: како ми помина денот? Обрнете внимание на вашите мисли и чувства. Запомнете што размислувавте тој ден, што чувствувавте додека комунициравте со други луѓе итн.
Одвојте барем пет минути на ден за ова – оставете ја душата да ве стигне. Мирот ќе биде совршена награда за овој мал секојдневен напор.
